خواندن ندارد

باید آن عکسش را که بیشتر خندیده است بکارم وسط گلدان و صبر کنم تا کم‌کم سبز شود توی اتاق.

و دست‌های من چقدر برای بغل کردنش کوچک بودند.

پای چپم ضرب دیده است و تا چند هفته نباید بدوم. یک روز در میان می‌روم آن قسمتی از ساحل که وسط‌های مسیر دویدنم بود. از روی ساعت تخمین می‌زنم که مثلاً الآن باید می‌رسیدم آنجا، الآن باید دور سوم را شروع می‌کردم. کاملاً جدی و پی‌گیر.

آن‌قدر پنیر دوست دارم، آن‌قدر دوست دارم که سعی می‌کنم یاد بگیرم انواعش را چطوری درست می‌کنند. یک نوع خانگی را هفته‌ی پیش از خانمی توی جاده‌ی کوهستانی خریدم. تقریباً پنج تا مرحله‌ی اصلی داشت. اولی «کوتاه کردن ناخن» بود. دومی «بسم‌الله». مرحله‌ی آخر هم «الهی شکر». از دو تای وسطی سریع‌تر گذشت. وقتی پرسیدم «بسم‌الله نگم به این خوشمزگی نمی‌شه؟» ابروهایش رفت توی هم. اخمش چقدر قشنگ بود.

مهربانی‌اش. یا همین‌که دلش می‌لرزد وقتی با آدم چشم توی چشم می‌شود. به اضافه‌ی چیزهای بد دیگرش.

بلیت تک‌نفره. بی‌بازگشت. به مقصد دورترین سیاره از زمین. که قایمش کرده باشند توی پاکت، لابه‌لای بقیه‌ی نامه‌ها. بدون توضیح یا علامت اضافه. مهر و موم.

«برای نور چشمم، خواهرم که بیشتر از هرکسی شبیه باباست» را نوشته است روی جعبه‌ی کادو. دلم نمی‌آید بسته را باز کنم. همان‌طور مجلسی گذاشته‌امش جلوی چشم، راه افتاده‌ام توی خانه، به خودم پزش را می‌دهم.

«چشم‌هایش زهر داشت». کم‌کم پخش می‌شد تو خونت و جانت را می‌گرفت.

از چاله‌ها، آن‌یکی‌اش که ردّ چنگال‌های توست، هیچ‌وقت پر نمی‌شود.

همه چیز شکل لوله‌ی تفنگ شده است.